Alguén o tiña que dicir

Un dos mantras do pensamento dominante é o do consenso. Consenso forzoso e antidialéctico. A ditadura do gris mediocre que criminaliza calquera contraste, sobre todo os máis agudos.

Un dos campos nos que se libra a batalla das ideas é o da linguaxe. Recursos como a neolingua son empregados para nos impor un marco ideolóxico onde os significantes engolen os significados. Onde os conceptos se prostitúen mediante a retórica da manipulación. A uniformidade do ‘politicamente correcto’, ou o que é o mesmo: do que non incomoda. Non caben adxectivos, non cabe cualificación. Nada que poida contribuír a definir con nitidez a realidade. Nada que permita liberarse do xugo alienante das medias verdades interpretadas polos media.

Bautista Álvarez é hoxe noticia. Non en recoñecemento do seu inmensurábel contributo á causa da emancipación social e nacional do noso pobo. Non para dar a coñecer a biografía de quen encarna como ninguén os valores da entrega, da loita, da xenerosidade, da solidariedade, da humildade. Un camarada exemplar que personifica o compromiso coa súa patria e coa súa clase. Non. Hoxe Bautista foi noticia para ser utilizado, a través da deliberada manipulación, para bater máis unha vez contra o Bloque do que foi pai. Houbo quen non tardou en envolverse na caricatura infame para presentarse falsariamente como vítima de non sabe que agravio.

Diseccionaron o seu último artigo no Terra e Tempo para, descontextualización mediante, emborrallar a súa lúcida análise sobre o fenómeno escisionario no BNG. Firme, dura, mais tamén certeira. Edificada sobre a rica retranca que só pode usar quen confía na intelixencia colectiva do seu pobo. En quen dialoga co pobo, non coa masa. En quen sabe da capacidade do común para comprender metáforas e alegorías; para discernir a enxunlla dos xogos de palabras.

Unha das características que nos fai, a moitas e moitos, admirar a Bautista é a súa valentía a proba de oportunismos. A súa firmeza nos principios. Que non teña reparos en expresar con liberdade o que pensa, proa a quen lle proa. Valentía que agroma da forza dunha ética colosal e dunha honestidade intelectual envidiábel.

Os mesmos que aplauden entusiastas as falsidades que braman desde o rancor os ‘Edipo’ do nacionalismo galego non poden aturar retruque algún. O que incomoda non son as formas, senón a verdade que encerran as súas afirmacións. Pois ben, como alguén apuntou xa, Bautista simplemente dixo o que alguén tiña que dicir.