Catalunya: desobediencia ou repregamento
Catalunya vive sumida nun impasse. Nunha paréntese. Nun estado de suspensión. Como suspendida fica a declaración de independencia do 10 de outubro do ano pasado, e suspendido está o estreito marco do autogoberno autonómico. O soberanismo foi quen non só de aglutinar unha indiscutíbel maioría social a prol da causa da independencia nacional, senón de … Seguir lendo Catalunya: desobediencia ou repregamento
Unha despedida e outra mudanza
Blogaliza bota o feche. Após doce anos de vizosa andaina, axindo como un dos máis relevantes vectores do blogomillo. Doce anos facendo Rede galega e en galego. En poucas semanas baixará as cancelas definitivamente, deixando un oco moi difícil de volver encher. É pois esta unha despedida amarga, pero chea de agradecemento. A quen fixo … Seguir lendo Unha despedida e outra mudanza
[NUM1NUTO] (In)xustiza de clase. Do funil á dobre vara de medir.
A xustiza é trending topic. Máis ben a falla dela ou, polo menos, a xeneralizada percepción social da súa ausencia. Estes días volvemos comprobar como a cartografía da impunidade fica en permanente expansión. O fastío e a desafección do povo face a corrupción estrutural agroman, máis unha vez, como bollas empurradas polo ciclo de noticias. No … Seguir lendo [NUM1NUTO] (In)xustiza de clase. Do funil á dobre vara de medir.
Mobilización, mobilización, mobilización.
O electoralismo é un narcotizante de enorme potencia. En Galiza, infelizmente, a influencia determinante da axenda política española, alargada coa parcería entusiasta das franquías rupturistas, logrou facer penetrar en amplas capas sociais do noso país a falsa expectativa de que a solución aos graves problemas (sociais, económicos, ambientais…) que padecemos, chegaría maxicamente por man dun determinado resultado electoral. Na súa versión máis tóxica, esta tese chegaba a defender que a derrota das políticas de saqueo que aplican os gobernos do PP na Xunta e no Goberno español, só precisaba dunha outra correlación parlamentar no Pazo do Hórreo e no Congreso. Sen cuestionar, claro, o marco de dependencia xurídico-política e económica que nos estrangula como país e como povo. Como se a Troika non existise. Como se o noso papel periférico nun Estado membro da UE, o euro e a OTAN, en nada incidise. Como se a falla de soberanía política non fanase a nosa capacidade de mudar o rumo. A transformación reducida á alternancia gobernamental. Sempre a mesma trampa. Seguir lendo “Mobilización, mobilización, mobilización.”
Unha marmota chamada España
Os resultados das eleccións xerais do pasado 26D confirmaron o que xa se sabía. O día da marmota no que semella estar instalada a política estatal, só visa que o statu quo fica intacto. O bipartidismo sistémico (PPSOE) lonxe de esfurricar, gañou alento, reforzando o seu papel para garantir que nada, absolutamente nada, se mova para alén do raquítico marco do posíbel, delimitado polos lindes xerais de toda democracia formal capitalista e pola inserción no euro, na UE e na OTAN. Seguir lendo “Unha marmota chamada España”
Do 20D ao 26X e o statu quo español intacto
A repetición de eleccións xerais só beneficia ás forzas do statu quo a nivel estatal. Especialmente a un Partido Popular que terá unha inmerecida segunda oportunidade para, modificando lixeiramente a correlación de forzas a nivel parlamentar, optar a un segundo mandato no Goberno español. Catro meses de negociacións, de tirapuxas, de declaracións e de moito teatro. A política reducida a escenificación, como visa a proposta no último minuto dun pretendido Acordo de El Pardo, que nin desde a máis absoluta inxenuidade podería terse materializado. Seguir lendo “Do 20D ao 26X e o statu quo español intacto”
Sementar para avanzarmos
Houbo, e hai, no debate sobre as confluencias electorais unha omisión grave. Pártese sempre de análises de foto fixa. De extrapolacións mecánicas duns resultados concretos que pasan a ser proxectados como certezas do futuro. Así, a aritmética presente tórnase en prognóstico indiscutíbel. É obvio que hai algunhas tendencias de fondo que dificilmente reverteran no inmediato. Mais, en rigor, é difícil de soster e argumentar a aposta na confluencia/articulación electoral como se esta garantise per se os resultados que se procuran no cuantitativo, e non presentasen alteracións no cualitativo. Esta tese cimentase na primacía do como, da forma, desprezando a importancia (capital) do que e o para que. Seguir lendo “Sementar para avanzarmos”
Ence, ou a soberanía como cousa de comer
Unha das facetas máis perversas do argumentario que xustifica a subordinación do proxecto de transformación de Galiza, para o facer confluír dentro da nova transición española e a súa reforma disfrazada de ruptura, é que o que cómpre atender agora son as cuestións sociais, as cousas de comer. Esa tese reduce, por pasiva, o reclamo de soberanía nacional (e popular) para Galiza a unha afirmación meramente ideolóxica, de principios.
#HaikuPhoto07
gosto de ti, coas dobreces duras do que é real [Imaxe: Elektrosmart, baixo dominio público] Seguir lendo #HaikuPhoto07
