No debate que se vén de iniciar no BNG, após os maos resultados do 20D e de cara á Asemblea Nacional ordinaria do 28F, abundan os símiles náuticos. Debe ser reflexo dunha pulsión subconsciente onde o mar é un factor esencial para comprendermos o país. No entanto, permite tamén entroncar, con retranca, coa retórica da nova política e os seus novos enunciados e marcas.
Seguir lendo “Nin abandono, nin resignación: desterrarmos o derrotismo”
Nos grandes debates adoitan ser máis as preguntas que as certezas, as dúbidas que as rotundidades. Nos debates importantes as teses correctas acostuman ser unha síntese, coherente pero diversa, que recolla o máis acertado (procesándoo a través do debate e o contraste) das análises e das propostas.
No que atinxe a Galiza, os resultados do 20D foron maus. Tanto polo feito de que o PP de Feijóo resiste ben –dado o contexto– como primeira forza, como polos resultados colleitados polo nacionalismo galego artellado arredor de Nós-Candidatura Galega. A coalición de Podemos con EU, Anova e as “mareas” das cidades, logrou dar un novo sorpasso ao PSdeG, asestando un duro golpe en núcleos como Vigo, onde pasou de primeira forza en maio (cunha inesperada e histórica maioría absoluta para Caballero) a terceira, por detrás do PP.
Unha semana despois das masivas mobilizacións sindicais contra o recortazo de Rajoy, o clamor social volveu a expresarse nas rúas, ateigando Compostela co gallo da celebración, unha vez máis exitosa, do Día da Patria.
A celebración deste 25 de xullo foi unha constatación da ligazón intrínseca que noso país existe entre a cuestión social, de clase, e a nacional. Nas consignas e nos ánimos dos milleiros de persoas que secundaron a convocatoria do BNG, agromaba a consciencia de que a liberación social e a nacional son un proceso indisoluble e indivisible.
Un dos mantras do pensamento dominante é o do consenso. Consenso forzoso e antidialéctico. A ditadura do gris mediocre que criminaliza calquera contraste, sobre todo os máis agudos.
Un dos campos nos que se libra a batalla das ideas é o da linguaxe. Recursos como a neolingua son empregados para nos impor un marco ideolóxico onde os significantes engolen os significados. Onde os conceptos se prostitúen mediante a retórica da manipulación. A uniformidade do ‘politicamente correcto’, ou o que é o mesmo: do que non incomoda. Non caben adxectivos, non cabe cualificación. Nada que poida contribuír a definir con nitidez a realidade. Nada que permita liberarse do xugo alienante das medias verdades interpretadas polos media.
O éxito da folga xeral do pasado 29 de marzo é indiscutíbel. O paro laboral e produtivo rexistrado durante a xornada na meirande parte dos sectores -e nomeadamente no ámbito industrial- foi masivo, como masivas foron as mobilizacións convocadas polo sindicalismo nacionalista e de clase.
Máis de 200.000 traballadoras e traballadores manifestáronse ese día coa CIG. Este dato encerra unha especial relevancia, non só por demostrar a capacidade mobilizadora do movemento nacionalista galego, senón sobre todo polo valor cualitativo. Mentres UGT e CCOO convocaron a folga xeral co obxectivo de sentar a negociar ao goberno Rajoy, a CIG fíxoo para esixir a retirada completa da última contrarreforma laboral. Esa diferenza e o nulo compromiso das centrais españolas por manter a loita no tempo, motivaron que o sindicalismo nacionalista convocase mobilizacións propias. Foi, máis unha vez, o entreguismo sindical de CCOO e UGT o que impediu a unidade de acción, non ningún afán isolacionista da CIG como inxustamente acusaron os media.
Non pretendo acrecentar as análises que se teñen feito arredor do desenvolvemento e resultado da XIII Asemblea Nacional do BNG. Hai valoracións abondo, coas que en moitos casos teño unha ampla concordancia e que abordan este proceso asemblear con rigorosidade e profundidade analítica, fuxindo do simplismo co que en moitos casos, de xeito interesado, afrontaron esta cuestión as e os benególogos desde os mass media. Pouco cabería engadir ao editorial do Terra e Tempo do pasado día 31 de xaneiro, ou aos apontamentos feitos polo camarada Duarte Correa e por Rodri Suarez. Tres textos, na miña opinión, de necesaria lectura.
O certo é que foi un proceso asemblear excepcional, por mor de que como nunca antes este desenvolveuse nun clima de confrontación exhibida con obscenidade perante os medios de comunicación de masas, que a agudizaron e dramatizaron até o paroxismo, tomando iso si partido a favor dunhas determinadas tendencias. É certo que non é a primeira vez que unha parte da organización pretende utilizar a amplificación interesada dos media para sobrerepresentar no escenario público posicións que non contaron, nin contan, co respaldo maioritario da base militante. Porén, si que se incorpora un factor novo, nomeadamente pola súa reiteración e crueza, en forma de chantaxe a respecto do risco de ruptura.
