O feito de que o nacionalismo galego manteña a súa representación parlamentar nas Cortes españolas, nas persoas do compañeiro Francisco Jorquera e de Olaia Fernández Davila, constitúe indiscutíbelmente un bo resultado. Porén, é comprensíbel que se desexase un resultado cuantitativamente mellor e que esa arela poida manifestarse ás veces en forma de frustración.
O 20N constitúe un bo sinal para o nacionalismo galego, na medida en que rexistra un retroceso moi leve (inferior ao 1%) en relación aos comicios xerais de 2008, amortecendo a tendencia á baixa o que nos permite poder albiscar, coa prudencia necesaria e desde a autoesixencia, o inicio dun cambio de ciclo. Sirva como exemplo disto o caso da miña cidade, Vigo, na que nestas xerais o BNG retrocedeu 10 veces menos que nas municipais de maio deste mesmo ano (-0,7% fronte un -7%) en relación a cadanseus procesos electorais anteriores. En Vigo, por vez primeira desde 2003, o Bloque obtivo máis votos nunhas eleccións xerais que nas municipais.
Eu tamén desexaba un mellor resultado, malia que ninguén podía ter elementos que fundamentasen esperalo -nin antes nin despois do 20N-, e como milleiros de comprometidas/os militantes acheguei modestamente o meu grao de area na súa procura. Con todo, é absolutamente falaz a idea de que o BNG se enfrontaba ao 20N nun contexto favorábel, nun escenario de oportunidades. A folgada vitoria do neoliberalismo españolista, en forma de abafante e absoluta maré azúl, tanto a nivel de Estado como en Galiza, refuta ese espellismo que está a ser esgrimido de xeito oportunista por algúns sectores da fronte.
Na análise dos resultados é ben difícil negar o efecto de factores esóxenos coma a crecente españolización, que serve de montura ideolóxica para o imparábel proceso de recentralización do Estado, ou a invisibilización mediática do nacionalismo -agravada polo esmorecemento recente dos media galegos. Mais há tamén factores endóxenos; como a práctica dun cainismo exhibicionista que nin tan sequera agardou un día tras os resultados para utilizalos como munición interna, ou a non resolución completa dalgunhas contradicións nas que incorre a práctica institucional da fronte nalgúns ámbitos.
A consecutiva perda de respaldo electoral non é unha tendencia iniciada en 2009. O ciclo descendente arranca mesmamente coa chegada ás principais alcaldías nos albores do presente século, e agudízase na recta final da primeira década dos anos 2000, coincidindo co goberno galego bipartito. A súa principal causa non ten a ver co cambio de liderados, senón fundamentalmente cunha progresiva desafección social coa oferta política dun nacionalismo desvirtuado.
O resultado obtido por Esquerda Unida no noso país, preocupante sobre todo nalgúns ámbitos urbanos, ven a confirmar que esa desafección aséntase en boa medida en que unha parte do noso pobo non visualiza ao BNG como a alternativa galega de esquerda real que é. E nesa falta de crédito pesa aínda o lastre da experiencia de goberno na Xunta, que malia ser globalmente positiva frustrou -por homologación- as expectativas dun segmento importante da base social do BNG. Pesa tamén a falta de correspondencia entre o actual discurso nacional da fronte, re-encardinado coa elección de Guillerme Vázquez como Portavoz en chave de neta esquerda nacionalista, con prácticas institucionais en ámbitos coma o municipal, pouco ou nada consecuentes con este.
Os votantes perdidos e os novos votantes non conquistados, non nos están a demandar unha nova viraxe ao posibilismo electoral. Non nos reclaman transmutar un proxecto transformador nun sucedáneo homologábel. Nunha impostura con acento. O noso pobo precisa dunha forza que impulse un proxecto emancipador en chave social e nacional para o noso país, máxime no vixente contexto de crise do capitalismo neoliberal que bate con crueza contra a maioría social.
É preciso, polo tanto, insistir no actual discurso do BNG. Debemos profundar e consolidar, desde a credibilidade dunha praxe coherente, o perfil da fronte nas coordenadas da firmeza ideolóxica (esquerda real, autodeterminismo, antiimperialismo) asentada no triplo eixo soberanía-democracia-traballo, do compromiso firme e insubornábel coa maioría social que constitúen as clases populares -suxeito fundamental do noso proxecto-, e da complicidade cos movementos sociais e o sindicalismo nacionalista na procura de sinerxías que enraícen ao BNG mesmamente na base do pobo galego.
Non se trata de ser unicamente forza de goberno, aspecto que ninguén discute. Tŕatase de sermos ou non unha alternativa efectiva ao neoliberalismo que nos oprime e á súa socialdemocracia cómplice. Neste escenario indignante onde as clases dominantes, o capital, están a resolver de xeito obsceno a crise ao seu favor a costa de multiplicar a miseria, debemos teimar en seguir a ofrecer unha alternativa esperanzadora que promulgue un cambio radical da realidade en favor da maioría.
O contrario será unha nova e decepcionante viaxe a terra de ningures, que o noso pobo xa non se pode permitir.
Artigo publicado en Terra e Tempo dixital o 04/12/2011.
Hai Sr. Igrexas,vaia xeito interesado de ler os resultados eleitorais. Agora resulta que o culpábel da merma cuantitiva de votos do nacionalismo galego é o proceso neocentralizador do estado (comprobe os votos nacionalistas bascos e cataláns) e a “oposición” interna do BNG. E logo esta organización non tén quen a dirixa? E logo os dirixentes desta organización non terán algunha miudiña responsabilidade pola súa xestión? fraco favor lle fai ao nacionalismo galego,Sr. Igresias,coa súa autocompracencia.
GústameGústame
Olá,
Concordo con algunhas cousas, mais penso que lle das bastantes voltas, usando termois moi “bons” como fan os que lle chaman “crise” e algo que se ten que chamar CAPITALISMO, con todas as letras. Para negares, directamente os resultades malos no BNG, a pesar de ser positivo seguir con dous representantes en Madrid.
Porén, quería, que te parases a pensar, en por que o BNG non gastou cartos en medios galegos como: Galicia Confidencial, Tempos Novos, Hermes & Atenea e outros varios… e só en LA VOZ DE GALICIA e FARO DE VIGO… non digo que non haxa que poñer publicidade neses medios populistas, pero se cadra, para gañar votos hai que sembrar, e iso non se fai ignorando aos poucos medios que temos…
Por outro lado, non te podes queixar só do que publican “os outros” na prensa, cando dende a vosa revista online deixades caer perlas como: “A socidade galega ten que dar grazas por ter ao BNG”… ou “Sobra unto e falta cloro”…. un pouco de sentidiño, ou que somos eiqui? buscamos a perfección dunha raza como Hitler?
GústameGústame
Xa resolto o misterio, estou polo menos aliviado de salvar os dous deputados…
Bufff!!!…, pasei todo o día cos collóns de garabata, (estiven de interventor nun colexio electoral e o reconto foi ben triste)…
Ben, do que se falaba de IU, Equo…, eu, como Rhett Butler: francamente, querida, importame un carallo…
A alegría da noite teño que recoñecer que veu de Catalunya e Euskalherria…
E penso que cara isas nacións conviría mirar un pouco e ver que se pode aprender mutatis mutandi…
Penso que haberá que afondar mais pola vía do soberanismo que pola do «esquerdismo» ou do «ecoloxismo», (sin querer decir que haxa que esquecer totalmente ises eidos, pero si redimensionalos ao nivel da importancia que dalle a maioría social na Galiza)…
E si ben o «soberanismo» en abstrato tampouco é que pareza ser unha preocupación fulcral da sociedade galega, ao mellor, si a concretizamos nun soberanismo «económico», (competencias e autonomía fiscal e económica), como fan os cataláns coa reivindicación dun concerto, ou como fan os vascos defendendo a sua singularidade fiscal, pode que o soberanismo chegue a facerse oco entre as prioridades dos galegos…
Eidos de traballo?… Pois o tema do perdido sistema financieiro galego, o dun sistema fiscal propio mais xusto, que por exemplo racaude mais de patrimonios ociosos e non productivos, que premie a creación e mantemento de emprego, (non é normal que paguen o mesmo imposto de sociedades duas empresas que teñan beneficios de por exemplo 1.000.000 de euros, pero unha sexa unha empresa especulativa sin mais persoal que o xerente e a outra teña unha fábrica con mil traballadores de platilla), que aplique os impostos onde se xera a riqueza e non onde teña a sede social, (como pasa coas plantas hidroelécticas de ENDESA, Gas Natural o Ferroatlántica coas súas sedes sociais en Madrid ou Barcelona e as centris no Miño, Sil, Eume, Xallas ou Tambre)…
GústameGústame
Obrigadísimo a todos por comentar.
Xesús, lamento que interpretes como autocompracencia o que pretendeu ser unha análise ponderada. Gostaría de poder falar dun “incremento” no apoio electoral, mais para min un descenso tan atenuado é un bó síntoma, do que me alegro. En relación ao último que apontabas, só un dato: publiquei esta análise persoal despois de ter manifestado a miña avaliación nos órganos internos do BNG no que tiven oportunidade de o facer. Creo que ese factor é importante.
Navegante, sobre as insercións publicitarias en campaña descoñezo cal foi o procedemento e os seus criterios. Porén, de procurarmos a máxima eficiencia comunicacional non parece desacertado concentralas precisamente nos medios de maior audiencia, malia que non nos sexan simpatizantes. Con isto non poño en cuestión que se poidan colocar tamén noutros medios.
Costa da morte, concordo na necesidade de maior énfase discursiva no soberanismo. Lamento iso si, que quen hoxe está a cuestionar internamente a orientación de esquerda, non o faga pensando en profundar na dimensión autodeterminista, apenas intúo moderación transversal: socialdemocracia suave e autonomismo esixente. Mais ti mesmo apontas que a soberanía para ser efectiva debe asentarse nunha economía autocentrada. Como defendeu Guillerme hai meses: queremos soberanía para rachar co neoliberalismo imperante no Estado español.
O dito, grazas a todos por adicarme un chisco do voso tempo.
GústameGústame