Unha das facetas máis perversas do argumentario que xustifica a subordinación do proxecto de transformación de Galiza, para o facer confluír dentro da nova transición española e a súa reforma disfrazada de ruptura, é que o que cómpre atender agora son as cuestións sociais, as cousas de comer. Esa tese reduce, por pasiva, o reclamo de soberanía nacional (e popular) para Galiza a unha afirmación meramente ideolóxica, de principios.
No que atinxe a Galiza, os resultados do 20D foron maus. Tanto polo feito de que o PP de Feijóo resiste ben –dado o contexto– como primeira forza, como polos resultados colleitados polo nacionalismo galego artellado arredor de Nós-Candidatura Galega. A coalición de Podemos con EU, Anova e as “mareas” das cidades, logrou dar un novo sorpasso ao PSdeG, asestando un duro golpe en núcleos como Vigo, onde pasou de primeira forza en maio (cunha inesperada e histórica maioría absoluta para Caballero) a terceira, por detrás do PP.
As declaracións de diferentes representantes de CiU contra o investimento no AVE galego volven retratar a forza ‘nacionalista’-conservadora catalá. Apartemos da cuestión o entusiasmo ou rexeitamento que xera unha infraestrutura discutíbel coma o tren de alta velocidade. O tema é outro. A defensa dunha balanza impositiva máis favorábel aos intereses cataláns é unha aspiración lexítima. Facelo ademais cuestionando o proceso de recentralización política e económica do Estado é razoábel. Porén, cuestionar un investimento nun territorio coma Galiza co que o Estado acumula unha débeda histórica é irracional e inxusto. Cabe engadir ademais que Galiza tamén achega máis ás arcas centrais do estado -en impostos- do que recibe destas -en financiamento- como ten demostrado reiteradamente nas súas análises económicas Xosé Díaz Díaz.
Os líderes de CiU para reequilibrar os orzamentos xerais do Estado ao seu favor optaron por bater contra o investimento en Galiza presos da súas posicións políticas. Dificilmente poderían pedir a rebaixa do gasto militar demandando a retirada de tropas en misións imperialistas, xa que contan co seu apoio entusiasta. Tampouco podían reclamar unha reformulación da fiscalidade na liña contraria ao modelo neoliberal que partillan. Non falemos xa de pedir a supresión dos beneficios da igrexa católica, tendo en conta a pata democristiana da coalición catalá.
Precisamente quando a persistente crise sistémica do capitalismo neoliberal implica umha agudizaçom das contradiçons intrínsecas do capital, e em conseqüência umha radicalizaçom nas manifestaçons políticas e económicas do sistema, há quem erga –de novo– a velha bandeira da ‘transversalidade’ interclassista.
Nos últimos meses tenhem surdido iniciativas, pretensamente inovadoras mas que encerram as velhas fórmulas do possibilismo eleitoralista, quando nom do mais puro oportunismo, desenhadas a partir de coordenadas quase sistémicas, de escassíssimo alcance transformador.
[kml_flashembed movie="http://www.youtube.com/v/tnI3b2h3M7U" width="520" height="320" wmode="transparent" /]
Hoxe, día 7, é a data do 61º cabodano do falecemento do noso compatriota Alfonso Daniel Manuel Rodríguez Castelao. Este ano a data anticipa o 125º aniversario do natalicio do grande pensador do nacionalismo galego que dará inicio o vindeiro día 30 de xaneiro.
Para facer fronte a intoxicación que tenta deformar a súa obra, e nomeadamente o seu pensamento. Fronte ao cinismo de quen o reivindica cara a galería, negándoo cada intre coa súa prática. Fronte a quen pretende afogalo na xeneralización difuminadora, elevándoo a unha abstracción mitificante que de sempre el refugou. Para combater a quen -hoxe coma onte- prostitúe o seu nome e o seu verbo, a mellor ferramenta da que dispomos e visitármonos e revisitármonos con frecuencia a súa obra, beber dela, mergurllarnos nela, sen dogmatismo mais con compromiso, principiando pola obra alicerce do seu -do noso- pensamento, o “Sempre en Galiza”, do que aproveito para deitar un fragmento que coido ben actual: Seguir lendo “Revisitar a Castelao.”
Culpabilizar ao nacionalismo galego da situación do noso idioma é tanto como acusar ao movemento anti-apartheid da discriminación racial que combatía.
Conforme o debate/polémica encol da necesidade (ou non) de reformulación do discurso que ha de soster o movemento de defensa da lingua xurdido ao abeiro do Informe IGEA, máis ás claras vai quedando o que realmente subxace tras del. Baixo esa aparente pretensión de remozar e anovar o discurso en defensa do galego agroman cada vez con maior claridade posicións que teñen intencións ben diferentes. Disto xa falei nun recente artigo, ao denunciar a intención oculta de aproveitar este debate sobre o xeito no que actuarmos para modificar os obxectivos da nosa actuación.
Mais hai algunhas intervencións públicas que resultan tremendamente preocupantes por presentar “argumentacións” certamente inaceptábeis. Unha das que maior indignación me provocou é da autoría de XOsse Dorrío, que nun comentario no grupo de Facebook “Debate sobre un novo discurso lingüístico” -impulsado por Filipe Diez-, que é un dos puntos da Rede onde se está a concentrar o intercambio de pareceres que algúns queren elevar á categoría de debate, deitou a barbaridade que vos presento a seguir: Seguir lendo “"É o nacionalismo paleto o que afoga a lingua"”
Culpabilizar ao nacionalismo galego da situación do noso idioma é tanto como acusar ao movemento anti-apartheid da discriminación racial que combatía.
Conforme o debate/polémica encol da necesidade (ou non) de reformulación do discurso que ha de soster o movemento de defensa da lingua xurdido ao abeiro do Informe IGEA, máis ás claras vai quedando o que realmente subxace tras del. Baixo esa aparente pretensión de remozar e anovar o discurso en defensa do galego agroman cada vez con maior claridade posicións que teñen intencións ben diferentes. Disto xa falei nun recente artigo, ao denunciar a intención oculta de aproveitar este debate sobre o xeito no que actuarmos para modificar os obxectivos da nosa actuación.
Mais hai algunhas intervencións públicas que resultan tremendamente preocupantes por presentar “argumentacións” certamente inaceptábeis. Unha das que maior indignación me provocou é da autoría de XOsse Dorrío, que nun comentario no grupo de Facebook “Debate sobre un novo discurso lingüístico” -impulsado por Filipe Diez-, que é un dos puntos da Rede onde se está a concentrar o intercambio de pareceres que algúns queren elevar á categoría de debate, deitou a barbaridade que vos presento a seguir: Seguir lendo ““É o nacionalismo paleto o que afoga a lingua””
“Ti quen ves sendo para revisares o discurso político-lingüístico do nacionalismo?” Pilar García Negro interpela a Henrique Monteagudo nun retruque do seu último artigo. Unha lectura imperdíbel. . Seguir lendo #Teletipo 02: Revisionismo.
Recentes sondaxes veñen confirmar a tendencia ascendente, desde un punto de vista electoral, que os estudos do CIS lle estiveron prevendo ao BNG após o recuar que o desaloxaría do Goberno galego.
Onte vían a luz dous novos inquéritos. Un publicado no españolista La Razón e outro no diario filoprogresista Público. O primeiro, inda atribuíndo unha perda de varias decenas de miles de votos, daba por asegurado que de celebrarse hoxe as Eleccións Xerais, o Bloque mantería a súa representación no Parlamento Español con 2 deputadas/os. No segundo, que se encadra nunha serie histórica do denominado Publiscopio, outórgaselle ao nacionalismo galego un 1,4% de votos no eido de Estado.
[kml_flashembed movie=”http://www.youtube.com/v/yOgMYJTL92M” width=”470″ height=”395″ wmode=”transparent” /] Seguir lendo Entrevista a Guillerme Vázquez no inicio de curso político.
CONTRADISCURSO [★] Xabier P. Igrexas 