Denunciouno Carlos Callón no seu blogue. A Delegación da Xunta de Galiza en Madrid non atende no noso idioma, malia que lle sexa pedido pola persoa atendida. Hai uns minutos chamei persoalmente ao ao 91 595 42 00 e puiden comprobar que efectivamente non se ofrece atención no noso idioma. Ao requerirlla a quen me … Seguir lendo Reclámalle á Xunta que na Casa de Galiza en Madrid atendan en galego!
Restan apenas dous días, até o 31, para que participedes no cuestionario que a xeito de enquisa elaborei para pulsar a vosa opinión a respecto do debate suscitado polo Informe IGEA. A que agardades? Participa na enquisa . P.S.: No caso de que o número de participantes no inquérito non chegase a 100 probabelmente o … Seguir lendo Últimas 48h para participar na enquisa encol do debate lingüístico.
Culpabilizar ao nacionalismo galego da situación do noso idioma é tanto como acusar ao movemento anti-apartheid da discriminación racial que combatía.
Conforme o debate/polémica encol da necesidade (ou non) de reformulación do discurso que ha de soster o movemento de defensa da lingua xurdido ao abeiro do Informe IGEA, máis ás claras vai quedando o que realmente subxace tras del. Baixo esa aparente pretensión de remozar e anovar o discurso en defensa do galego agroman cada vez con maior claridade posicións que teñen intencións ben diferentes. Disto xa falei nun recente artigo, ao denunciar a intención oculta de aproveitar este debate sobre o xeito no que actuarmos para modificar os obxectivos da nosa actuación.
Mais hai algunhas intervencións públicas que resultan tremendamente preocupantes por presentar “argumentacións” certamente inaceptábeis. Unha das que maior indignación me provocou é da autoría de XOsse Dorrío, que nun comentario no grupo de Facebook “Debate sobre un novo discurso lingüístico” -impulsado por Filipe Diez-, que é un dos puntos da Rede onde se está a concentrar o intercambio de pareceres que algúns queren elevar á categoría de debate, deitou a barbaridade que vos presento a seguir: Seguir lendo ““É o nacionalismo paleto o que afoga a lingua””
Culpabilizar ao nacionalismo galego da situación do noso idioma é tanto como acusar ao movemento anti-apartheid da discriminación racial que combatía.
Conforme o debate/polémica encol da necesidade (ou non) de reformulación do discurso que ha de soster o movemento de defensa da lingua xurdido ao abeiro do Informe IGEA, máis ás claras vai quedando o que realmente subxace tras del. Baixo esa aparente pretensión de remozar e anovar o discurso en defensa do galego agroman cada vez con maior claridade posicións que teñen intencións ben diferentes. Disto xa falei nun recente artigo, ao denunciar a intención oculta de aproveitar este debate sobre o xeito no que actuarmos para modificar os obxectivos da nosa actuación.
Mais hai algunhas intervencións públicas que resultan tremendamente preocupantes por presentar “argumentacións” certamente inaceptábeis. Unha das que maior indignación me provocou é da autoría de XOsse Dorrío, que nun comentario no grupo de Facebook “Debate sobre un novo discurso lingüístico” -impulsado por Filipe Diez-, que é un dos puntos da Rede onde se está a concentrar o intercambio de pareceres que algúns queren elevar á categoría de debate, deitou a barbaridade que vos presento a seguir: Seguir lendo “"É o nacionalismo paleto o que afoga a lingua"”
Imos acabar no paroxismo de culpabilizar da situación do idioma a quen o defende e non a quen bate contra del?
Estamos a asistir estas semanas a un intenso debate, sore a suposta necesidade (ou non) de definírmonos un novo discurso no proceso de defensa e promoción do galego. A polémica se por algo se está a caracterizar é por un exceso de ruído e se me permiten de palla, de materia insubstancial.
Esta discusión amósase como un claro exemplo da teimuda pretensión dos segmentos ideoloxicamente máis moderados de mudar a orientación estratéxica -mediante a rebaixa dos obxectivos e a renuncia, inda que sexa parcial, nos principios-, non a través do debate claro nin da confrontación argumental, senón propoñendo un remozado dos métodos, das formas, dos instrumentos. Esa presunta vía propositiva no eido do como é só un subterfuxio do vello oportunismo de sempre para alterar o que. Seguir lendo “Mudar o “como” para baleirar o “que”.”
Imos acabar no paroxismo de culpabilizar da situación do idioma a quen o defende e non a quen bate contra del?
Estamos a asistir estas semanas a un intenso debate, sore a suposta necesidade (ou non) de definírmonos un novo discurso no proceso de defensa e promoción do galego. A polémica se por algo se está a caracterizar é por un exceso de ruído e se me permiten de palla, de materia insubstancial.
Esta discusión amósase como un claro exemplo da teimuda pretensión dos segmentos ideoloxicamente máis moderados de mudar a orientación estratéxica -mediante a rebaixa dos obxectivos e a renuncia, inda que sexa parcial, nos principios-, non a través do debate claro nin da confrontación argumental, senón propoñendo un remozado dos métodos, das formas, dos instrumentos. Esa presunta vía propositiva no eido do como é só un subterfuxio do vello oportunismo de sempre para alterar o que. Seguir lendo “Mudar o "como" para baleirar o "que".”
Estas semanas un brillante artigo do compañeiro Carlos Callón en Galicia Hoxe serviu para dar inicio a un litixio dialéctico a conto do estado de saúde do noso idioma. Desta volta o debate non versaba sobre o retroceso no seu uso social, senón sobre o empobrecemento lingüístico do código.
Vaia por diante que non son filólogo, e que polo tanto véxome obrigado a envolver na prudencia debida as miñas afirmacións e xuízos. Porén, non hai ciencia, tampouco a filolóxica, que non poida ser abordábel por non-especialistas aplicando o mínimo de intelixencia e de sentido común que se lle presupón a calquera.
Fronte á ditadura do aparente, que sostén a artificiosa mercadotecnia oficial, onde cada cousa non é o que realmente é senón apenas o que representa, o que aparenta, só un ollar crítico dunha realidade inobxectivábel nos axudará a non afogar na maré uniformadora do pensamento único.
Feijóo para defender o decretazo antigalego, enarborou a bandeira da liberdade de elección para que as nais e pais, disque, escollesen o idioma no que han estudar os seus fillos. Esa foi a falacia, disfrazada de argumento, que se repetiu cen e mil veces para soster o insostíbel. Porén, o decreto finalmente aprobado, coa oposición da maioría das e dos galegos -visibilizada en masivas mobilizacións- e co rexeitamento de innumerábeis organismos e institucións -incluído o Consello Consultivo, a RAG ou o Consello da Cultura Galega-, exclúe ese exercicio libertino ao non incluír a posibilidade de desenvolver consultas ás nais e pais. Verifícase pois, que a decisión do PP era estratéxica, e que ía moi alén dese falso debate sobre a liberdade. O obxectivo ficou demostrado que era o de reducir a presenza do noso idioma no ensino, como paso fundamental para pór en xaque o noso principal alicerce identitario como nación.
Mañá os centros de ensino de todo o país pararán, secundando unha folga contra o decretazo antigalego aprobado polo Partido Popular. O devandito decreto, presentado como plurilingüe, representa obxectivamente o maior golpe institucional contra o idioma propio do país, o galego, nos últimos trinta anos, alén de rachar co consenso histórico sobre o que cristalizou o Plan xeral de normalización lingüística.
Para o PP de Feijóo o asunto non é só unha manobra electoralista, ten tamén calado estratéxico e nomeadamente ideolóxico. É a concreción práctica da mutilación que a dereita españolista quere perpetrar contra todos os soportes da nosa identidade como pobo, como nación. De aí que a presión social a favor do idioma, e contra esta nova aldraxe, sexa indispensábel para tombar iniciativas que, coma esta, atentan contra o cerne do que colectivamente somos. Seguir lendo “Decretazo do complexo.”
Tras a aprobación ás agachadas do decreto, co que o Partido Popular de Núñez Feijóo consuma a maior aldraxe ao idioma propio do país dos últimos trinta anos, o secretario xeral de normalización lingüística apelou sen rubor ao aval que segundo el lle outorga unha maioría silenciosa. Dende logo esa ficticia e inexistente maioría que invoca Anxo Lorenzo, ha de ser ben silenciosa, pois o que se escoitou estes días foi unha contundente oposición á política antigalego da que el é, voluntariamente, presunto rostro amábel. Dende mestres e pedagogos, pasando por estudantes e xentes da cultura, até as dúas forzas da oposición parlamentaria e mesmo a teatralizada e falsa insatisfacción de diversos grupúsculos españolistas.
Á mesma hora que o PP utilizaba a reunión do Consello da Xunta de Galiza para vulnerar o Estatuto, a Lei de Normalización Lingüística e mesmo varios tratados internacionais, milleiros de galegas e galegos mollabámonos máis unha vez -e desta literalmente- en favor do idioma ás portas de San Caetano. A sucursal da dereita españolista que representa o Partido Popular demostrou novamente estar tan xorda coma outrora a súa central madrileña.
